Life experience

De allerlaatste weken!!

Afgelopen zondag 17 mei heb ik eigenlijk helemaal niets gedaan. De maandag ben ik naar Lotus river gegaan en zou ik het programma van Wayda overnemen. Uiteindelijk daar aangekomen vond de zuster in charge het niet goed. Om nu een hele dag mee te kijken met de tandarts daar had ik weer geen zin in. Aangezien alle extracties en krijsende kinderen me nu wel genoeg hebben geraakt. Na kort overleg met Karen ben ik naar friends for red cross gegaan. Ik heb heerlijk met de kinderen gespeeld en heb een heerlijke dag gehad.

Dinsdag ben ik weer naar lotus river geweest met Wayda een gewone normale stage dag voor zo ver het gewoon en normaal kan zijn. Woendag ben ik samen met Wayda naar Kalkbay gegaan. “scholen en creche’s “ bezocht, we hebben er gewoon stiekem een hele leuke dag van gemaakt. Stukje boyes drive gereden op kalkbay gestopt en vis gekocht en fish en chips gegeten ssstt aan niemand doorvertellen hahah.

In de avond ben ik met Wayda mee naar huis gegaan om haar beroemde masala te leren maken. En we hebben natuurlijk de gekochte vis van eerder die middag gemaakt hmmm jammie.

Mijn laatste stage dag bij lotus river donderdag wat is de tijd toch snel voorbij gegaan.
Samen met Wayda ben ik eruit gegaan naar een gehandicapten centrum en we zijn weer naar twee scholen geweest. Het gehandicapten centrum was weer een hele ervaring. Toen Wayda en ik daar aankwamen werd er tegen mij gezegd ga maar door die deur heen dan kom je bij onze cliënten. Zonder na te denken waar ik uitkom loop ik de deur open. Het eerste wat gebeurde is de cliënten vlogen zowat op me af van blijheid, hand vast en gaven mij een uitgebreide rondleiding. Aan sommige cliënten kun je meteen zien waarom ze daar zijn, maar sommige cliënten zien er zo normaal uit maar hebben meer een geestelijke afwijking. Een man begon een verhaal te vertellen over het feit dat hij een goed geleerd professor was en hier eigenlijk niet hoort te zijn. Na een tijdje zijn verhaal aan te horen begonnen er gaten in zijn verhaal te komen. Nog steeds weet ik zijn diagnose niet maar volgens mij was de man een schizofreen. De andere kwamen naar mij toe en begonnen armbandjes te vragen van een specifiek merk. Als antwoord had ik gewoon sorry maar ik heb niets voor je. Ja, slim maar daar liet de jongeman het natuurlijk niet bij zitten. Zijn antwoord daarop was weer maar jij hebt een tas bij mag ik die dan eens zien. Mijn antwoord tuurlijk mag je kijken maar je zult toch niets vinden. Na de tas te laten zien was hij ervan overtuigd. Desondanks toen ik wegging kwam hij het toch weer vragen in de hoop dat ik een tovenaar zou zijn denk ik haha. Om ook de andere mensen even te begroeten ben ik de tuin in gelopen om de mensen een hand te geven. De mensen zijn erg lief en boden mij meteen een stoel aan. Dat laat ik me natuurlijk niet nog een keer zeggen. Ik zat lekker tussen de mensen en toen hoorde ik Wayda ineens waar is Kimberly, oh god die had ik allang in paniek terug verwacht. Ik had zoiets ik blijf rustig zitten aangezien ik haar reactie wel eens wil zien. Dus nog een keer hoor ik haar roepen en dit keer zie ik haar ook staan. Dus ik roep rustig naar Wayda geen paniek ik ben hier en ze begint me daar te lachen, geweldig!
Na dit hele avontuur ben ik weer met Wayda meegegaan, even snel langs huis en toen weer naar de kliniek.


De meiden van de kliniek hebben stiekem iets geregeld om als lunch vegetarische pizza te maken en voor hun zelf chicken en fries haha. Na werktijd hebben ze ook nog geregeld dat we lekker cappuccino en cup cakes konden eten. Daarna was het tijd om tijdelijk doei te zeggen aangezien ik me mams nog graag terug wou nemen naar hun toe.

Op vrijdag ben ik voor de laatste keer naar Friends gegaan om de kindjes doei te zeggen en met ze te spelen. Het is zwaar iedere keer weer als je op de afdeling komt. Kinderen die je een week geleden nog vrolijk rechtop zag zitten liggen nu halfdood in bed. De reden erachter weet ik natuurlijk niet, maar op deze vrijdag lagen er ook kinderen bij de nierdialyse. Daar stond een zuster die lang geleden in Nederland heeft gewoond en ze hoorde een klein Nederlands accent in mijn Engels. Zo begon ons gesprek en ik vroeg hoe vaak de kinderen voor nierdialyse komen, of alle kinderen voor nierdialyse komen. Fascinerend genoeg begon ze mij de verschillen tussen Nederland en Zuid-Afrika uit te leggen. In Nederland zijn mensen verwend, als ze iets willen duwen ze op het knopje en verwachten ze binnen nu en 2 tot 5 min een zuster. Ze willen op handen gedragen worden. Hier in Zuid-Afrika hebben de mensen hun eigen vader of moeder bij of ander familielid bij de hand om zorg te verlenen. De zuster is er hooguit voor een klein beetje hulp voor als iemand zijn bed vies maakt of er medicijnen uitgedeeld moeten worden.
Dit is misschien het verschil tussen cultuur maar ik vindt het ons Nederlanders niet lui of verkeerd maken. Misschien zijn wij afhankelijk van onze zorg maar ons zorgsysteem betaald er natuurlijk ook voor en het staat beschreven in bepaalde zorgpakketen. Nu komt voor mij het shockerende Zuid-Afrikaanse verhaal. In Zuid-Afrika is de zorg beschreven als gratis voor alle patiënten dit houdt in alle patiënten moeten opgenomen worden in het ziekenhuis. Maar wil je in aanmerking komen voor nierdialyse dan betaal je kun je het niet betalen jammer dan krijg je de basis zorg en sta je op hoe ik het noem een “zwartelijst” die voor mij letterlijk betekend wachten tot je dood gaat. En zo is het mij ook verteld. Net zoals toen ik op de website van red cross ben gaan kijken staan de belofte op de site als “alleen de beste zorg” klopt dus geen reet van blijkt achter de schermen. Ik kan er nog uren over doorpraten maar this is Africa.

In de avond ben ik met Lisa en haar ouders gaan uit eten om de tijd te doden. Aangezien ik toch wel redelijk zenuwen had voor zaterdag (aankomst van mijn moeder).

Zaterdag de dag dat mijn moeder in de avond zou aankomen. Eerst heb ik een bijzonder project van de grond afgezet. Ik heb het mogelijk gemaakt dat de meiden van Sistahood uit Imizamo Yethu naar het midden van Kaapstad kwamen. De meiden kwamen weliswaar een 1 uur te laat maar ach het is maar 1 uur he haha. Daarna zijn we met de meisje met hulp van Karen en tour door Kaapstad gaan houden. We hebben allerlei belangrijke plaatsen opgezocht in de stad om de meiden informatie over te geven. Na het geven van informatie zijn we een wandeling door de Company’s gardens gaan maken. Na het einde van de company gardens kom je uitgelopen op het National South-Africa museum. Het museum was heel erg leuk het ging over de geschiedenis en de dieren die in Zuid-Afrika leven. Om de middag af te sluiten zijn we nog met de meiden naar KFC gegaan. Dit was heerlijk genieten!! Desondanks het erg koud was ging een ijsje er bij de meiden goed in hahah.

In de avond was het dan eindelijk zo ver ik ben mijn mama op gaan halen. Toch wel een bijzonder emotioneel moment na 10 weken weer met iemand herenigd te worden uit je vertrouwde omgeving. Toen met onze gehuurde auto naar huis gereden en bij aankomst in het appartement veel gepraat en gekletst met een verlaat moederdag/ welkoms cadeau een fles bubbels met een heerlijke kaasplank (wat ben ik toch een lieve dochter haha).

Mama Arrives

Om het verhaal eens van de andere kant te laten horen heb ik mijn moeder dit blog laten schrijven.

Zo blij om elkaar na negen weken weer te zien, en daarom is er een kaasplank en een flesje bubbels!
Gelukkig is de vlucht heel goed gegaan en met een half uur vertraging geland en daarna heel snel langs douane en controles elkaar weer in de armen sluiten. Nu kan het avontuur samen beginnen.
De huurauto is klein maar fijn en de weg naar het appartement is snel gevonden.
Zondagochtend vroeg wakker om zo veel als kan van de dag te genieten. Als eerst naar Haas voor een goed ontbijt om daarna door te gaan naar Campsbay, genieten van een blauwe lucht en geweldig hoge golven op een wit strand. Dan spot je ineens twee Border terriërs en denk je hoe zou mijn kleine vriend het maken! Samen lachen knuffelen en oké schelpjes rapen even niets dan gewoon genieten van een schitterende ochtend.
Daarna door naar Waterfront foodmarket waar je alle keukens bij elkaar treft en een keuze is dus moeilijk, maar toch iets kiezen want een rammelende buik zegt “honger”.
Daarna ogen uitgekeken in het winkelcentrum en gewandeld langs de haven, samen in het reuze rad, wel met bibbers maar wel gedaan! Nog een terrasje en in de avond gegeten bij Arnolds jammie!
Maandag toch voor de zekerheid de wekker gezet gewoon omdat we proberen om alles te zien, waarvan we nu al weten dat gaat nooit lukken maar we doen een poging.
En dan onderweg naar River Lotus afscheid nemen van de Dental Clinic en al hun medewerkers. Daarna op naar Cape of Good Hope een geweldige weg om te rijden met onderweg verschillende stops omdat het uitzicht fenomenaal is, en de fotograaf aan het genieten is. Aangekomen bij wat ze zeggen het zuidelijkste puntje schijnt aan de ene kant de zon en aan de andere kant is er regen wat zorgt voor een regenboog!! Gewoon wow ook de twee zeeën die elkaar hier ontmoeten! De Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan en het echte zuidelijkste punt ligt dan ook bij Kaap Agulhas daar waar twee oceanen elkaar ontmoeten en wonderlijk zich nauwelijks vermengen. Onderweg naar de uitgang van het park hopen we op nog iets “leuks “ en niet snel daarna bovenop de rem want daar “in the middle of nowhere “ zien we drie zeebra’s en al snel is het file!! Een bus vol toeristen en welgeteld vijf auto’s volgen ons voorbeeld en schieten ook hun plaatjes. En zo met een grijns op onze snuit gaan wij weer verder van een zeker geslaagd dagje.
De dag erna dinsdag is het de beurt om te koers te zetten richting Houtbay zeehonden spotten. Wat eerst nog redelijk weer lijkt veranderd al snel in een echte hoosbui van een hele dag. Maar zoals we vaak zeggen als de zon niet schijnt moet je dansen in de regen!!!
Een voordeel de zeehonden hebben het reuze naar hun zin en het schijnt dat door de regen hun geur veeeeeel minder is! Wat een geluk!!




Daarna maar snel naar huis want beide zijn we nat van top tot teen.
S ‘avonds gegeten bij Bombay bicycle Club jammer niet op de schommels maar dat gaan we goed maken.
Woensdag koekjes afgeven bij Red Cross Children’s hospital en met weer een certificaat op zak vervolgen we onze weg naar Kristenbosch National Botanical Garden. Hier hebben we ons een hele dag vermaakt want overal waar je kijkt is het uitzicht en de planten, spinnen en vogels wow WOW!!

Donderdag naar het District Six Museum het verhaal van de meest omstreden wijk van Kaapstad. Op de hoogtij dagen van apartheid in de jaren 70 is deze wijk “schoongeveegd” wat resulteerde in de gedwongen verplaatsen van meer dan 60.000 inwoners. Wat zeker een zwarte pagina is in de geschiedenis van Kaapstad.
Erg indrukwekkend en tegelijk niet te bevatten dat dit heeft plaats gevonden enkel en alleen om huidskleur!
Die middag nog naar Charly’s bakery geweest en gewandeld door de Company Gardens waar je duiven kan voeren maar ook eekhoorns en uitkijken ook ratten!!!!
De stad verbaast je telkens weer, waar Landrovers rijden of ze niets kosten en op elke hoek van de straat staat wel iemand op soms blote voeten (zelfs in de regen) met een beker te bedelen omdat ze simpel weg niets hebben. Het blijf boeiend, triest en verwonderend in een wereld als vandaag wie klaagt er nog in Nederland zou hier naar toe moeten!
Die avond gegeten bij Wayda waar alles weer overweldigend was hoezo contrast!
-Vrijdagochtend loopt de wekker voor een keer heel vroeg namelijk 5:30 omdat we om 7:00 worden opgehaald voor een bezoek aan de St. George’s Cathedral waar we een dienst bij wonen door niemand minder dan Desmond Tutu. Een man met humor en hij deed zijn dienst dan ook op nieuwe sloffen die hij trots iedereen liet zien. Ook op de foto en een boek gekocht waar hij een persoonlijke tekst in schrijft. Daarna een ontbijt met bijna al de mensen die in de dienst aanwezig waren zelfs Mr. Tutu hoe gewoon kan je het hebben. Een echt mensen mens!!!
En zo zijn we bijna een week verder en hebben we best wel eruit gehaald wat er in zit maar met een beetje geluk komt er nog een dag zonder wolken zodat we en de Tafelberg op kunnen en naar Robbeneiland kunnen varen. Dat wordt vervolgt…..
Story continues ,nog een middag te vullen en zo op naar een township Imizamo Yethu om de meiden van Sistahood een verrassing van hun leven te geven. Met de bibbers in mijn benen en heel veel sterke twijfels gingen we op weg. Ik heb namelijk in Nederland een hoop cadeautjes gekocht. Wat de meeste toeristen niet doen gaan wij wel doen op “visite” en praten over het leven daar, vooral nu het winter is. Veel regen, wind en een tempratuur van vijf graden, kan je jezelf dat indenken dan woon je in een hutje zonder verwarming met alleen een deken!! Dus toen de meisjes kwamen en het waren er maar vier want zo vertelde Nandipha door het weer zullen er niet veel komen en ze zagen wat ik bij had was het een gegil en een vette WOW om een simpel armbandje. En al snel was uiteindelijk bijna de hele bende compleet!!! Hoezo tamtam ;-) Toen we verder gingen want de avond viel en wij hadden nog andere dingen op ons programma staan kregen ik van elk meisje ( hoe beschadigt ze ook zijn) een vette knuffel en met tranen in mijn ogen gingen we er vandoor. Op onze weg naar de auto want die stond ergen op het terrein liep ik trots naast Nandipha want zij is een jonge vrouw van de zelfde leeftijd als mijn dochter en ze heeft ons alles verteld en laten zien hoe hard het leven is. Trots op hun en met geen bibbers meer gingen we op weg naar Houtbay market good food en music……Life is hard……or good!!
Zaterdag al weer een week in Afrika en we gingen weer vroeg op pad naar The Old Biscuit Mill waar je op een oud terrein van een fabriek een wereld van verbazing aantreft. Om 09:00uur kan je als ontbijt verse oesters eten met een flesje wijn of een hamburger met een biertje maar Hallo Afrika ook poffertjes en zelfs een portie bitterballen, moet nie gekker worden nie!! Na de innerlijke mens te hebben verwend
even rond neuzen tussen alle hebbedingetjes! Aan de ene kant van de markt staat namelijk alles van eten en aan de andere is alles wat je in je koffer kan meenemen! Let wel op want voor je het weet reis je met extra bagage zo als wij!!!!!! Stt vooraf ingekocht!
Uiteindelijk voldaan om terug onderweg richting huis te gaan en wow de lucht is helder zou dit dan het moment zijn om de tafelberg op te gaan, nop net als we in de buurt zijn is het al weer bewolkt en ook deze dag geen “geluk” om vanaf een van de zeven wereld wonders de stad te mogen aanschouwen. Over de avond laat ik maar niet te veel los super muziek al la Klomp, eten, schommels in een restaurant en wijn….. iets te veel misschien maar ach je leeft nu!
Zondag een dag met regen zo tijd voor de was, en die avond uit eten in een Italiaans restaurant en zo als elke avond is het voor mij weer te veel maar ik leer snel, mensen op straat bedelen en met geld vul je geen buik maar met een take a way box wel dus de helft van mijn bord verdwijnt daarin om later iemand heel gelukkig te maken. Afrika in zijn contrast het doet iets met me kan er niets aan doen. Zou zelfs willen dat ik meer kon doen maar helaas dus elke box geef ik met een groot hart.
Maandag een dag met de meest kilometers op de teller van onze auto want we gaan ondanks de regen op weg naar HET zuidelijkste puntje van Afrika.
Cape Algulhas als we er zijn is het wonderlijk droog en een half uur is het genieten van de storm de kust, golven, schelpjes en elkaar giechelend maken we veel foto’s want wat hier normaal is zou het in Nederland code oranje zijn. Bijzonder om op dit plekje aarde te staan daar waar twee oceanen elkaar ontmoeten de Indische en de Atlantische en hier zien we het niet maar van af boven schijnt het een waar spektakel te zijn. De weg heen en terug wordt gekenmerkt door de vele kleuren de aarde en de rotsen lijken wel toverballen met telkens een andere kleur, en ook spotten we onze eerste bavianen veel roofvogels en schaapjes!
Die avond eten we samen met Karen en Kevin om hun te bedanken voor hun goede zorgen voor mijn dochter! Zo lief ze stonden altijd voor haar klaar dus een etentje met een goed glas wijn is dan het minste wat je kan doen.
De dag erna op naar Stellenbosch het wijngebied van zuid Afrika om onderweg een stop te maken bij een van de wijnhuizen namelijk Spier. Na een “wine tasting “ te hebben ervaren weer op naar huis waar het weer een avond is als anders weer teveel eten op mijn bord en weer iemand heel blij gemaakt. Afrika in zijn contrast bedenk ik mezelf het zal voor mij nooit wennen.
Dan is het woensdag wederom wasdag afscheid nemen dag en ook uitslaap dag. Nu gaan we samen genieten dus op naar Port Elizabeth al waar we naar een vlucht van anderhalf uur aankomen in de regen, ik heb het gevoel dat het me achtervolgt. We worden opgehaald door Rod onze gids voor de komende vier dagen.
Ons verblijf ligt werkelijk midden in het bos…..super lekker stil maar shit die spinnen!!!
En nog een kleine toevoeging het toen we aankwamen was er regen de regenspinnen die er zitten zijn dan graag binnen i.p.v. buiten brrr. Maar gelukkig, oeps is het heel koud en de meeste beestjes zijn diep weg gedoken en zo genieten we drie dagen van safari wat op mij een onvergetelijke indruk heeft gemaakt. Om maar niet alles te vertellen voor hun die dit ook ooit nog eens willen ondernemen doen!!!!
Nu aangekomen in PE zoals het in de volksmond genoemd wordt om even te genieten van de Indische oceaan wat een uitzicht. Het valt me wel op dat de stilte is verdwenen de zee hoor ik nu.

Voor nu denk ik dat ik als ma mijn best gedaan heb om dat te beschrijven wat GENIETEN is. Lieve groetjes vanuit een wonderlijk zuid Afrika. Kimberly en Monique XX